Ωιμένα, Ερωφίλη μου, και γιάντα δεν μπορούσι, δεν μπορούσι
τα μάτια μου τα σκοτεινά δυο βρύσες να γενούσι, να γενούσι,
να σου ξεπλύνουν την καρδιά την καταματωμένη, ματωμένη
κι ως σαν εσένα, θάνατος να μ’ εύρει την καημένη, την καημένη.

Ωιμένα, Ερωφίλη μου, τον Άδη πώς πλουταίνεις, πώς πλουταίνεις
με τ'σ ομορφιές σου τις πολλές κι όλη την γη φτωχαίνεις, πώς φτωχαίνεις,
όνειρο αφήνεις δίχως σου, σβηστό και θαμπωμένο, θαμπωμένο
κι όλο τον κόσμο, σκοτεινό και παραπονεμένο, πονεμένο.

Ωιμένα, Ερωφίλη μου, και πώς να κατεβούσι, κατεβούσι
στον Άδη τόσες ομορφιές και χώμα να γενούσι, να γενούσι,
πώς να μαδήσουν τα μαλλιά τα παραχρυσωμένα, χρυσωμένα,
πώς να λυθούν τα μάτια σου, στη γη, τα ζαφειρένια, ζαφειρένια.