Έρχεσαι, φεύγεις και πάλι γυρίζεις και πάλι ξανά απ’ την αρχή
-ρόδο, φεγγάρι, κρασί, περιστέρι, ανάσα, καημός και πληγή-
σπέρνεις γαρούφαλλα της επανάστασης, σπέρνεις ελπίδα στη Γη,
μαύρα θερίζεις αγκάθια και θάνατο, μαύρο σ’ ανάβουν κερί.

Άγγελέ μου Ιτζουμέρ, άρχοντες δεν προσκυνάς,
μια μας έρχεσαι σαν Τσε, μια σαν Σπάρτακος γυρνάς.
Άγγελέ μου Ιτζουμέρ, ρόδο και φωτιά κρατάς
σαν το δαίμονα χτυπάς, σαν το Μάη μοσχοβολάς.