Ενοικιαστήριο στη γειτονιά
και άδειοι τοίχοι, πληγωμένοι απ’ τα καρφιά,
άδειο το σπίτι μας στενάζει
"γύρισε πίσω" και στους δύο μας, φωνάζει.

Πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
η πρώτη αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει, το ξέρεις,
πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
με άλλες αγάπες δεν πρέπει να παίζουμε πια,
πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
η πρώτη αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει, το ξέρεις,
πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
δυο σώματα, άδεια απ’ αγάπη, να πάρουν φωτιά.

Είναι η πόρτα ανοιχτή,
κουτιά, σκουπίδια πεταμένα εδώ κι εκεί,
στο άδειο σπίτι, που οι δυο μας
έχουμ’ αφήσει κάτι απ’ τον εαυτό μας.

Πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
η πρώτη αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει, το ξέρεις,
πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
με άλλες αγάπες δεν πρέπει να παίζουμε πια,
πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
η πρώτη αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει, το ξέρεις,
πάμε λοιπόν ξανά, πάμε λοιπόν ξανά,
δυο σώματα, άδεια απ’ αγάπη, να πάρουν φωτιά.