Τι κι αν θυμάμαι πια εκείνο το νησί
Σα μια πληγή βαθιά κρυμμένη
Γι’ άλλους άδικο, για μας γλυκό κρασί
Μοίρα που αντί να δίνει, παίρνει

Μα πως τα έφερε η τύχη κι η ζωή
Εσύ καράβι αλαργινό μου
Που πάντα φεύγει γεμάτο απ’ το νησί
Και `γω στα βράχια του να μένω εδώ

Πώς να ξεχάσω την ανάσα τη ζεστή
Πώς να ρίξω βότσαλο στη θάλασσα
Ν’ αλλάξει πάλι η δική μου η ζωή
Που για σένα μάτια μου χαράμισα
Η ψυχή σου άμμος που δεν άγγιξα
Κι η ζωή μου πέτρα που τη ράγισα

Κι όταν απλώνεται σκοτάδι στο νησί
Σε ψάχνω πάντα μα βρίσκω μπρος μου
Αιώνιο πέλαγο χαμένη ανατολή
Θάλασσα στα μάτια μου το φως σου

Πώς να ξεχάσω την ανάσα τη ζεστή
Πώς να ρίξω βότσαλο στη θάλασσα
Ν’ αλλάξει πάλι η δική μου η ζωή
Που για σένα μάτια μου χαράμισα
Η ψυχή σου άμμος που δεν άγγιξα
Κι η ζωή μου πέτρα που τη ράγισα