Κι αυτό το πλοίο έφτασε δεν βγήκε όμως κανένας
λές και κινούνται μόνα τους στον άγριο ωκεανό.
Σκουριά πάνω στο σίδερο στο χρώμα μιας σφαίρας
που μόνη ξελογιάστηκε στων γλάρων το χορό.

Κι αυτό το σπίτι έρημο, γδαρμένο απ τον αέρα
σαν νύφη μόνη στέκεται κοιτώντας τον γυαλό
ζητάει απ τ'άγρια κύματα στο τέλειωμα της μέρας
μεμιάς να το τσακίσουνε σαν βράχο σιωπηλό

Και τότε χώμα σαν γενεί, το ερημοπούλι θάρθει
να φέρει ανθρώπους γελαστούς με γελαστά παίδια
με αγάπη να το χτίσουνε όπως εκείνοι τότε
και μέσα του να βάλουνε της γής την ομορφιά.