Λίγο σαν χαμένος, πεταμένος σε δωμάτια στενά
την επιτυχία, τ’ ακριβά πτυχία σ’ άδειους τοίχους κρεμά.

Κλείνει, τα παράθυρα κλείνει τα μάτια.
Κλει-δώνει, φο-φοβάται τρα τρα-τραυλίζει και
το μυαλό στη φορμόλη βαφτίζει και...

Πίνει, τα Σαββάτα ξεδίνει,
το πρωί καταπίνει, γκρι κοστούμι φτηνό.
Πνίγει, τα όνειρά του τυλίγει
τις κονσέρβες του λήγει, και μετράει τον καιρό.

Κρίμα, λέει το ποίημα, κακαρίζει χρόνια κολακείες κοινές
κι ότι αγαπάει ακόμα, σαν βροχή ραντίζει ξένες αγκαλιές

Σβήνει, ροζ κεράκια κι ανάβει καντήλια και
φτύνει, στον καθρέφτη άσπρα μούσια μουντζώνει και
λέει θα φύγω ξανά μετανιώνει και...

Ψέμα, μπρος γκρεμός πίσω ρέμα,
μπαινοβγαίνει στο θέμα, κι όλο παραξηγεί.
Βρίζει, στην ουρά σιχτιρίζει
δεν του φτάνει ο αέρας, δεν του φτάνει όλη η γη.

Σβήνει, ροζ κεράκια κι ανάβει καντήλια και
φτύνει, στον καθρέφτη άσπρα μούσια μουντζώνει και
λέει θα φύγω ξανά μετανιώνει και.

Χιόνια, στοιβαγμένα μου χρόνια,
με κοιτούν με συμπόνια με ζητούν για χορό.
Τώρα, όλα πάντα ήταν τώρα
τα πιο όμορφα δώρα, ήταν πάντα εδώ.