Ξημέρωσε και η καρδιά μου μαραμένη
την απουσία σου μετρά και περιμένει.
Με μάτια υγρά πάνω στην πόρτα καρφωμένα
και δυο στιχάκια στο χαρτί παρατημένα.

Για ποιαν αγάπη τώρα πια να τραγουδήσω;
Τι να κρατήσω και τι ν’ αφήσω;
Η κάθε μέρα πόσο μοιάζει με την άλλη.
Μου λείπει η αγκαλιά σου και του φιλιού σου η ζάλη.

Χλωμό φεγγάρι με κοιτά και μ’ αρρωσταίνει.
Βουβός λυγμός που από μέσα μου δεν βγαίνει.
Μα πιο πολύ ακόμα κι απ’ τη μοναξιά μου
τρομάζω απ’ την άδεια και στεγνή καρδιά μου.

Κι αφού σπατάλησα του έρωτα τα βέλη
άραγε τώρα ποιος να θέλει
πως η συγγνώμη δε στοιχίζει να μου μάθει
και όσα έχω κάνει θα πληρώσω λάθη;