Από τα χρόνια τα παλιά υπάρχει ένας μύθος
Ένας αρχαίος Μύθος που λέει πως ο άνθρωπος δε γεννήθηκε ποτέ,
Μόνο έπεσε... έπεσε από τα αστέρια!
Μα... δε θυμάται!
Όλο κάτι συμβαίνει και το νήμα της ζωής κόβεται...

Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ ο ήλιος δε μας ξέρει
ονειρευόμαστε γυμνοί, χέρι με χέρι
στερεύουνε οι σκέψεις μας τα ποιήματα πεθαίνουν
και όσοι μίλησαν πολύ για πάντα θα σωπαίνουν.

Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ μα κάτι μου θυμίζει
και ότι έζησα παλιά στο αύριο θα ορίζει
διαλέγω φίλους και γονείς διαλέγω εμπειρίες
και βγάζω εισιτήριο για άλλες πολιτείες.

Και να που ξενιτεύομαι όλο και πιο κοντά μου
κρυφά θεοί και δαίμονες κουρδίζουν τα φτερά μου
και να που όμως δε θέλησα να πέσω στην παγίδα
τα μάτια μου τα έκλεισα και όλο το κόσμο είδα
τα μάτια μου τα έκλεισα και όλο το κόσμο είδα.

Ψυχή μου αχαλίνωτη και φωτεινό μου πνεύμα
πως πέσατε έτσι χαμηλά πιστέψατε το ψέμα
ξεχάσατε την άβυσσο και την ουράνια πτώση
γιορτάζετε τη γέννηση, σπουδάζετε τη γνώση.

Μα ίσως όλα γίνονται για να σε αγαπήσω
και κάθε σκοτεινό γιατί για πάντα να φωτίσω
εκεί βαθιά στον πόνο μου να νιώθω το άγγιγμά σου
να σκύβω και να προσκυνώ τα πόδια τα γυμνά σου.