Σ’ ένοιωσα απόψε από μακριά που έσβησες το φως
και ξάπλωσες σαν άγγελος πού `χασε τα φτερά του
ακούραστη σε μια γωνιά στην άδεια κάμαρα
τρώει ανέμελα η ζωή το μήλο του θανάτου.

Μικρή χιονάτη πού `λεγες «πότε θα γίνω μάνα»
κι ανάμεσα στα πόδια σου της Βηθλεέμ τα’ αστέρι
σε νανουρίζει στη σιωπή μια πένθιμη καμπάνα
κι ένα τσιγάρο σε κοιτά σαν κάπου να σε ξέρει.

Κι εμένα που δεν πρόλαβα ποτέ να σε γνωρίσω
μόνο μια νύχτα μάτωσα τα γόνατα στο χιόνι σου
μ’ έφερε πάλι ο άνεμος στου ύπνου το σεντόνι
να `σαι για πάντα στ’ όνειρο με κάποιον μα και μόνη σου.

Απ’ τα κλειστά σου βλέφαρα ο πόνος κι η ελπίδα
να `τανε πάλι μια στιγμή στα μάτια να σε δω
πρίγκιπας δε σε φίλησε στην ασημένια νάρκη
κι οι νάνοι σου ανάπηροι χαθήκαν στο βυθό.

Κι εμένα που δεν πρόλαβα ποτέ να σε γνωρίσω
μόνο μια νύχτα μάτωσα τα γόνατα στο χιόνι σου
μ’ έφερε πάλι ο άνεμος στου ύπνου το σεντόνι
να `σαι για πάντα στ’ όνειρο με κάποιον μα και μόνη σου.

Μικρή χιονάτη πού `λεγες πότε θα γίνω μάνα
να `τανε πάλι μια στιγμή στα μάτια να σε δω
ακούραστη σε μια γωνιά στην άδεια κάμαρα
παίζει γελώντας η ζωή...