Μέσα στην έρημη στοά, που χάραξε η συνήθεια
Στα τόσα ψέματα χωρά να πούμε μιάν αλήθεια.

Σπάρτη Θήβα Άργος Αθήνα
Εθνική σπασμένη βιτρίνα
Σε μικρή πλανόδια καντίνα, γιορτινή
Κάνει στάση και περιμένει
Μια φυλή που ζει πεθαμένη
Αδελφή μου, φίλη και ξένη είσαι εσύ.

Βρήκα καράβι να πιαστώ, στην πρύμνη μια γοργόνα
Να επιπλεύσω στη στεριά, μ’ όνειρα δακρυγόνα.

Θέλω να πιστέψω σε κάτι
Αρχηγός καβάλα στο άτι
Έγινε οδός μα γινάτι, πολεμάει
Νέος του Μοριά Δον Κιχώτης
Στην Αθήνα επαρχιώτης
Πολεμάω δάνεια με δόσεις, μήνα Μάη.

Δωσ’ μου ένα χέρι να πιαστώ, δώσ’ μου και μαξιλάρι
Δεν ξημερώνει το πρωί, νύχτα χωρίς φεγγάρι.


Δικαστής θεός πήγε κει και
Έψαξε κι αυτός μα δε βρήκε
Ποιον να φοβηθεί, λύκε λύκε, περπατώ
Απ’ το σύνταγμα στην ομόνοια
Πάνε τώρα δώδεκα χρόνια
Τζάμπα μπιμπελά στα σεντόνια, να πουλώ.

Της γενιάς μου προϊόντα τον κάθε εκπεσόντα εαυτό
Πώς θα φύγει πού θα μείνει και για ποιον να επιμείνει εποχή μυχή πατρίδα μου
Ενοχή ευχή κι ακτίδα που κρύβεται
Στα σκεπάσματά της συντρίβεται
Χίλια μάτια αβγά για καβγά κι ένα φως αστραπή η φωνή μου βουβή
Μαρμαρένια μου αλώνια βαριά μου κολόνια αναδίνει λιβάνι πού να `βρει λιμάνι
Επικήδειο στεφάνι τα χρόνια
Που παρήλθαν και τώρα
Σιωπή.

Ζωγραφίζω κόσμο στους δρόμους
Παίζω κλέφτες και αστυνόμους
Μ’ ένα βαλιτσάκι στους ώμους, μυστικό
Δυο μωρά στην ίδια κούνια που κλαίνε
Βράζω γάλα κι αναρωτιέμαι
Για όλα αυτά που τώρα μ’ αφήνουν νηστικό.

Θέλω να πιστέψω σε κάτι
Νέος του Μοριά μα γινάτι
Γι’ όλα αυτά που τώρα μ’ αφήνουν…
(Σ’ αγαπάω κοίτα...).