Ηλιοβασίλεμα σχεδόν, κι εσύ να είσαι πάντα απών
στη μοναξιά μου θα κεράσω, ένα τσιγάρο.
Είναι μεσάνυχτα κι εσύ, μου `κλεψες σώμα και ψυχή
και εγώ το τραίνο το `χω χάσει, που θα πάρω.

Φταίμε κι οι δυο μας, που πιστέψαμε ένα ψέμα
φταίμε κι οι δύο μας, που κρατάμε τη φωτιά.
Μέσα στις στάχτες, εκκρεμούν οι αναμνήσεις
και δεν υπάρχει για τους δυο μας, αγκαλιά.

Κι ας πονάω δε γυρνάω, πίσω δεύτερη φορά
δεν περίμενα από σένα, τέτοια συμπεριφορά.

Ηλιοβασίλεμα σχεδόν, δεν έχεις γίνει παρελθόν
μ’ έχει πονέσει ο χωρισμός μας, δεν το κρύβω.
Ήσουν και θα `σαι μία πληγή, βαθιά που ακόμα αιμορραγεί
και αργοπεθαίνω κάθε μέρα, λίγο λίγο.

Φταίμε κι οι δυο μας, που πιστέψαμε ένα ψέμα
φταίμε κι οι δύο μας, που κρατάμε τη φωτιά.
Μέσα στις στάχτες, εκκρεμούν οι αναμνήσεις
και δεν υπάρχει για τους δυο μας, αγκαλιά.

Κι ας πονάω δε γυρνάω, πίσω δεύτερη φορά
δεν περίμενα από σένα, τέτοια συμπεριφορά.