Ο δρόμος ο ατέλειωτος καλέ μου τελειώνει
και ξαφνικά δακρύζουμε και πάμε μόνοι.
Πέρα από σένα και το πικρό αντίο
υπάρχει ερημιά και μοναξιά και κρύο.

Σαν φύλλα φθινοπωρινά
τραβάμε για το πουθενά
στο τίποτα να φτάσουμε.
Αλλού εσύ κι αλλού εγώ
και που θα βγεις και που θα βγω
και που θα χειμωνιάσουμε.

Ο κόσμος ενομίζαμε πως ήτανε δικός μας
μα δυστυχώς δεν ταίριαζε ο αστερισμός μας.
Μέσα στο χέρι μου αγέρας τ’ όνειρο μας
κι εσύ σκιά και φύλλο κίτρινο του δρόμου.

Σαν φύλλα φθινοπωρινά
τραβάμε για το πουθενά
στο τίποτα να φτάσουμε.
Αλλού εσύ κι αλλού εγώ
και που θα βγεις και που θα βγω
και που θα χειμωνιάσουμε.