Ένα σου βλέμμα μαύρο πονηρό
μ’ έβαλε στο σημάδι
κι απ’ της σελήνης το βυθό
το κόκκινο σκοτάδι
πυρπόλησε το βράδυ
με του έρωτα το χάδι.

Τι κι αν πονάει η πληγή
φάρμακο δεν υπάρχει
ούτε φυτρώνει βάλσαμο
για της καρδιάς τα πάθη.

Βαθιά η σαΐτα μέσα μου
την πεθυμιά σου στέλνει
κι όλο το αχ, λαχτάρα μου
μες στην καρδιά μου μπαίνει
γιατί είναι πάντα ανίκητος
ο έρωτας σαν έρθει.

Τι κι αν πονάει η πληγή
φάρμακο δεν υπάρχει
ούτε φυτρώνει βάλσαμο
για της καρδιάς τα πάθη.