Σώσε με, διώξε με από τον κόσμο το δικό μου
κι απ’ τον παράλογο εαυτό που με νικά.
Σώσε με, βρες το παιδί που ήμουν, κάνε κάτι
και μια καρδιά γεμάτη δωσ’ του να κρατά.

Νίκησα τόσους μα εμένα δε με νίκησα
στον τοίχο που ύψωσα, με φόρα πήγα χτύπησα.
Με τον εαυτό μου σε διαρκή βρίσκομαι πόλεμο
και μες το βλέμμα το κενό μου πλέον μόνιμο.
Εκεί αν έρθεις να με βρεις ποτέ μου δε θα λείπω
εκεί έχω πέσει και μου λέω συνέχεια σήκω.
Μα αν το παιδί που ήμουν δεις, μην το τρομάξεις
λιώσε τους πάγους με φωτιά, μα μην το κάψεις.

Σ’ όσους καθρέφτες και να με κοιτάζω
είμαι ο ίδιος κι όμως δε μου μοιάζω
σώσε με, σώσε με.
Έλα εσύ κι εγώ θα ξεκλειδώσω
βρες το παιδί που μου `χει λείψει τόσο
νιώσε με, σώσε με.

Σώσε με, διώξε με από τον κόσμο το δικό μου
κι απ’ τον παράλογο εαυτό που με νικά.
Σώσε με, βρες το παιδί που ήμουν, κάνε κάτι
και μια καρδιά γεμάτη δωσ’ του να κρατά.

Αν το παιδί που ήμουν δεις, πες του πως σώθηκα
μπορεί να έπεσα επτά, μα οκτώ σηκώθηκα
στου ξυραφιού την κόψη ήμουν μα δεν κόπηκα
ίσως να ήταν τα φεγγάρια μου αλλιώτικα.
Εκεί την πόρτα μου ανοιχτή για σένα άφησα
σε μαύρους τοίχους μια ελπίδα δες πώς ζωγράφισα.
Εκεί αν έρθεις να με βρεις θα στο χρωστάω
πρόσεχε μόνο που πατάς γιατί πονάω.

Σ’ όσους καθρέφτες και να με κοιτάζω
είμαι ο ίδιος κι όμως δε μου μοιάζω
σώσε με, σώσε με.
Έλα εσύ κι εγώ θα ξεκλειδώσω
βρες το παιδί που μου `χει λείψει τόσο,
νιώσε με, σώσε με.

Σώσε με, διώξε με από τον κόσμο το δικό μου
κι απ’ τον παράλογο εαυτό που με νικά.
Σώσε με, βρες το παιδί που ήμουν, κάνε κάτι
και μια καρδιά γεμάτη δωσ’ του να κρατά.

Άσε με να σε κρατήσω
τίποτα άλλο δε ζητώ
και μπορώ και να κινήσω
για εμάς γη κι ουρανό.
Άφησε με να σε φτάσω
δίπλα σου να περπατώ
άνοιξε μου να περάσω
το παιδί να ξαναβρώ.

Σώσε με, διώξε με από τον κόσμο το δικό μου
κι απ’ τον παράλογο εαυτό που με νικά.
Σώσε με, βρες το παιδί που ήμουν, κάνε κάτι
και μια καρδιά γεμάτη δωσ’ του να κρατά.