Καθίσαμε στον καναπέ
κι απέ, μανούλα μου, κι απέ
παραμυθάκια λέγαμε,
γελάγαμε και κλαίγαμε.

Και πες, πες, πες, και πες, πες, πες,
ετσάκισε ο καναπές,
απάνω στα μελώματα,
κοντά στα ξημερώματα,
κοντά στα ξημερώματα
κι απάνω στα μελώματα.

Εγώ σε κράταγα σφιχτά,
μετά, μανούλα μου, μετά,
μ’ αγκάλιαζες, με φίλαγες
αλλιώτικα μου μίλαγες.

Και πες, πες, πες, και πες, πες, πες,
ετσάκισε ο καναπές,
απάνω στα μελώματα,
κοντά στα ξημερώματα,
κοντά στα ξημερώματα
κι απάνω στα μελώματα.