Κοιμάται στα πόδια του λόφου, η πόλη κοιμάται.
Η Αλίκη, μια ξένη, στους δρόμους γυρνά και θυμάται.
Τα φώτα ζαλίζουν τα μάτια,
τα φώτα φοβίζουν,
τα φώτα…

Κανείς δε ρωτάει για κείνη και δε θα την ψάξει.
Εδώ δεν υπάρχουν ερείπια και πέτρες να κλάψει.
Σειρήνες τρυπούν το μυαλό της,
κραυγές που αντηχούνε
και σβήνουν…

Ξεχνάει πως είναι να ζει χωρίς να φοβάται
κι έχει ορκιστεί κανένας να μην τη λυπάται.
Η Αλίκη στην τσέπη της κρύβει
για ώρα ανάγκης
μια σφαίρα…