Ποιος είναι αυτός έφερε τη λάσπη
Που επιμένει να κερνάει σιωπή
Που πάντα κρύβει την ανείπωτη αλήθεια
Και δεν αφήνει το καράβι να σαλπάρει.

Τι είναι αυτό που τον κόσμο απομακρύνει
Που εμψυχώνει όλα τα άπληστα σκυλιά
Που κάνει ένοχο ότι έχει μείνει αθώο
Και ειρωνεύεται κάτω από όλα τα υπόγεια.

Και ειρωνεύεται τις πιο βαθιές του λέξεις
Και ειρωνεύεται τον πιο μεγάλο έρωτα
Και ειρωνεύεται το πιο όμορφο ταξίδι
Ότι κι αν ζήσει τίποτα δεν του αρκεί.

Είναι ένας άνεμος που τον αντιπαθείς
Ή μία τσέπη που γεμάτη αιωρείται;
Ή μήπως είναι κάποιος φουκαράς του δρόμου
Που εκδικείται ότι ανάποδο του έρθει.

Είναι ο καιρός που'ναι παράξενος κι αστείος
του κόσμου με άθλια κόλπα το μέλλον κρύβει
βγαίνει το βράδυ, ρίχνει τους στίχους μου στα σκουπίδια
και μ'όλα αυτά εγώ έχω να γελάσω μέρες.

Είμαστε όλοι ένας πηλός από μετάξι
ξυπνάμε αδύναμοι σαν χάρτινη φιγούρα
διασκεδάζουμε τα πιο ένοχα χαμόγελα
και υπακούμε στις πιο κρυφές μας διατάξεις.