Ας παινέσομε τη Νύφη που'ν'του κόσμου το συνήθι
Έχει στα μαλλιά κορώνα και κορμί σαν τη κολώνα
Έχει κούτελο μικράκι στρογγυλό σα νερατζάκι
Έχει φρύδια σαν γαϊτάνι που ζωγράφος δεν τα κάνει
Έχει μάθια ζαφειρένια και γλυκά και ζαχαρένια
Έχει μύτη σαν κοντύλι στόμα σαν το δαχτυλίδι
Έχει χείλη κοραλένια, δόνδια μαργαριταρένια
Και πηγούνι λακουδάτο μόσχους και ανθούς γεμάτο
Και λαιμό σαν το κρουστάλλι όγια το μαργαριτάρι
Και δαχτύλια σαν κοντύλια για διαμάνδια δαχτυλίδια
Ώ χαράς τηνε τη μάνα που'χει τέθοια μαντζοράνα
Ώ χαράς τονε τον κύρη που'κανε τέθοιο ζαφείρι
Ώ χαράς τη την αγκάλη που θα βάλει τέθοια κάλλη
Το αντρόγυνο να ζήσει και να μας πολυχρονίσει
Και να ζήσει χίλια χρόνια με παιδιά και δισεγγόνια.