Φαντάροι που το σκάνε απ'τους στρατώνες
Οι μέρες οι παλιές έρχονται πάλι
Χορεύουν στης ψυχής το καρναβάλι
Και με γυρίζουν πίσω στους αιώνες.

Και περπατώ στις όχθες του χειμώνα
Προσμένοντας ο χρόνος τι θα φέρει
Βουλιάζω με την πέτρα του Σεφέρη
Στου σαλονιού τη μαύρη πολυθρόνα.

Της σκέψης το πιο γκρίζο μονοπάτι
Ειν η εκκωφαντική σου απουσία
Πασχίζω να συλλάβω την ουσία
Απ'όσα άφησε όρθια η «αγάπη».

Κι εγώ που ο χρόνος μ'έχει σημαδέψει
Γυρεύω να κρυφτώ από τις μέρες
Ποιες μοίρες να με έχουνε ζηλέψει
Και η τροχιά σταμάτησε στις ξέρες.

Και περπατώ στις όχθες του χειμώνα
Προσμένοντας ο χρόνος τι θα φέρει
Βουλιάζω με την πέτρα του Σεφέρη
Στου σαλονιού τη μαύρη πολυθρόνα.

Της σκέψης το πιο γκρίζο μονοπάτι
Ειν η εκκωφαντική σου απουσία
Πασχίζω να συλλάβω την ουσία
Απ'όσα άφησε όρθια η «αγάπη».