Ήταν μια μέρα βροχερή
στη μοίρα μου τη δολερή
κι έφτασες ήλιος,
εχθρός και φίλος.

Ρώτησες ποια είν’ η συμφορά
που ήρθε στον κόσμο μια φορά
απ’ τη γυναίκα
κρίματα δέκα.

Ίσια στα μάτια θαρρετά
σε κοίταξα κι είπα μετά
γεμάτη πάθος
πως κάνεις λάθος.

Γιατί από μήτρα ιερή
γεννήθηκε γενιά γερή
το φως να φέρει
κι ας υποφέρει.

Σβήνω το φως απ’ τα κεριά
στα δάχτυλά μου
αφού δεν έκαψες τα χείλη
τ’ άφιλά μου.

Κι ενώ μ’ αγάπησες πολύ
πήρες τα λόγια μου βολή
του εγωισμού σου
και του χρησμού σου.

Και πάνε χρόνια που εσύ
ζεις τη ζωή σου τη μισή
κι εγώ μονάχη
κομμένο στάχυ.

Κλεισμένη σε βαριά σιωπή
γράφω νικώντας τη ντροπή
λέξεις για σένα
βαριά καδένα.

Ώσπου ο θάνατος να `ρθει
και η ψυχή μου να γδαρθεί
απ’ την αλήθεια
που καίει τα στήθια.

Σβήνω το φως απ’ τα κεριά
στα δάχτυλά μου
αφού δεν έκαψες τα χείλη
τ’ άφιλά μου.