Ένα δωμάτιο μικρό
τέσσερις τοίχοι
κάποτε έλεγα πως ο κόσμος μου ανήκει
κάποτε γέλαγα με αυτούς που είναι μόνοι
τι ειρωνεία, η μοναξιά με μαστιγώνει
μπρος στον καθρέφτη κάθομαι και συζητάω
για να μη νιώθω ότι μόνος μου μιλάω
παλιά μυνήματα στο κινητό διαβάζω
το μαξιλάρι που κοιμόσουν αγκαλιάζω

Έχει πανσέληνο
η νύχτα φώτισε
τι κάνω μόνος μου
κανείς δε ρώτησε
και το τηλέφωνο
πάλι δε χτύπησε
κανείς για `μενα
δεν ανησύχησε...

Τώρα κατάλαβα
που είμαι μαρυά σου
πως η ζωή μου
εξαρτάται απ’ τη δικιά σου
κλείνω τις πόρτες
κατεβάζω τις κουρτίνες
για να μη βλέπω
πως περάσαν τόσοι μήνες
απ’ το ρολόι μου
κατέστρεψα τους δείχτες
να σταματήσω να μετρώ
αυτές τις νύχτες
Θα περιμένω
η καρδιά να ξαποστάσει
να βρει τη δύναμη
και ίσως να ξεχάσει