Το 2009, μία κρύα χρονιά,
μπήκα μες τον στρατό, άντρας για να γενώ,
όλα ήταν καλά μα μου έλειπε η συντροφιά.

Κι εκεί που ήμουν σκυφτός, σκεφτικός, σκυθρωπός
την κουβέρτα κοιτώ κι έτσι χαμογελώ
γιατί βρήκα επιτέλους έναν φίλο καρδιακό.

Κοριό τον λέγαν οι άνθρωποι
τον εκαίγαν οι απάνθρωποι
αλλά εγώ είχα πλέον για τα καλά
φίλο με εμπειρία στα στρατιωτικά.

Γίναμε κολλητοί με βοηθούσε πολύ
να μιλάω σωστά να περνάω καλά
και τον άφηνα εγώ να με τσιμπάει καμιά στα κλεφτά.

Ανάμεσα σε πολλούς αξιωματικούς
και το ζουζούνι αυτό που `χα σαν αδερφό,
ποιος μας πίνει το αίμα δεν μπορώ τελικά να σκεφτώ.

Κοριό τον λέγαν οι άνθρωποι
τον εκαίγαν οι απάνθρωποι
αλλά εγώ είχα πλέον για τα καλά
φίλο με εμπειρία στα στρατιωτικά.

Έφυγα απ’ το στρατόπεδο
και στην μπάντα του στρατού καλοπερνώ
Μέσα όμως στην τσέπη της παραλλαγής
κρύβω έναν φίλο περιωπής.
...