Στήσανε χορό τα χρόνια
και με κάλεσαν να `ρθώ,
στου καθρέφτη μου τ’ αλώνια
πήγα ν’ απολογηθώ,
πάνε τώρα δυο αιώνες,
κόλλησα στα δεκαοχτώ.

Δραπέτη και φυγά κι άσωτο θα με πουν
κι είπα, τραγούδι να τους πω,
φάλτσα και άμετρα κι έβαλαν να γελούν
κι ύστερα στήσαν το χορό.

Άιντε να πούμε ένα τραγούδι
με ρυθμούς και χρώματα
να `χω κι εγώ ένα μετερίζι
στου χρόνου τα καμώματα.

Ήπια κανα δυο ποτήρια,
είδα αγάπες μου παλιές,
γκρεμισμένα ήταν γιοφύρια,
μαραμένες πασχαλιές,
σφαλισμένα παραθύρια
ξεπλυμένες Κυριακές.

Πέτρινα χρόνια μου, πού παν και χάθηκαν
όλες του κόσμου οι ομορφιές,
λυτά κορδόνια μου, πότε θα γιατρευτούν
πάνω στα γόνατα οι πληγές.

Πότε θα πούμε ένα τραγούδι
με ρυθμούς και χρώματα,
να `χει η αγάπη μετερίζι
στης μοίρας τα καμώματα.

Ας πούμε ακόμα ένα τραγούδι
με ρυθμούς και χρώματα,
να `χω κι εγώ ένα μετερίζι
στης μοίρας τα καμώματα.