Καμιά φορά, ο Πειραιάς παίρνει μορφή ανθρώπου
κι εγώ του λέω τον πόνο μου κι εκείνος, τον δικό του
κι έρχεται ένα ρεμπέτικο, αλλού για να μας πάρει,
στου Μάρκου το παράπονο, τη γλύκα του Τσιτσάνη.

Στον Πειραιά σ’ αγάπησα, στον Πειραιά γυρνάω,
εκεί που ζήσαμε μαζί και πίσω σε ζητάω,
στον Πειραιά το έχασα το τελευταίο πλοίο
και μόνη σου σαλπάρησες χωρίς να πεις "αντίο".

Καμιά φορά, ο Πειραιάς είναι σαν να μιλάει,
είν’ ο μεγάλος μου αδερφός κι όπου του πω με πάει
κι όταν τα ούζα πίνουμε, η ζάλη μας χαϊδεύει,
τότε, η απουσία σου, σαν βάσανο παιδεύει.

Στον Πειραιά σ’ αγάπησα, στον Πειραιά γυρνάω,
εκεί που ζήσαμε μαζί και πίσω σε ζητάω,
στον Πειραιά το έχασα το τελευταίο πλοίο
και μόνη σου σαλπάρησες χωρίς να πεις "αντίο".