Γεννήθηκα στη μοναξιά, στης νύχτας την αγκαλη,
και μέρα δε ν´εγνώρισα όπως γνωρίσαν άλλοι....
Στα αστέρια ετραγούδουνα, του φεγγαριού εμιλούσα,
και έτσι θνυφτά και ταπεινά τα χρόνια μου περνούσα....
Μα ´χα και μια καλή φιλιά, ντυμένη με σκοτάδι,
που με αγάπη ήτανε κοντά μου κάθε βράδυ....
Μια νυχτερίδα έγινε η ακριβή μου μανα,
που την´εζηλευε πολύ η μοίρα μου η ζητιάνα....
Και με μεγάλωνε γλυκά με τσι στοργής τα λόγια,
και δε ν´εσκέφτηκε ποτε ´να ´ναι απο μένα χώρια....
πολλά φεγγάρια φύγανε, και ήρθανε και άλλα,
μα η νυχτερίδα ακλουθά τσι νύχτας μου τα ζάλα...
Και μια βραδιά κατέβηκε, κι ´έκατσε στην ποδιά μου,
και μου πε φεύγω μακριά γιέ μου και αναπνιά μου...
Πάρε το κοκαλάκι μου, που άλλο αγαθό δεν έχω,
και φυλαχτό σου κάμε το πάλι, να σε προσέχω....
Η νυχτερίδα εμίσεψε και πήρε μου τη θλίψη,
και απο τότε η χαρά δε με ´χει εγκαταλείψει.......