Καράβι το ταξίδι σου στην άγκυρα τελειώνει
γι’ αυτό κρατήσου απ’ το βυθό κι άφησε το τιμόνι,
Να ταξιδεύεις χαίρεσαι στο κύμα που πεινάει,
βαθιά στη μαύρη θάλασσα πες μου, τι σε τραβάει.

Σηκώνεις άσπρο το πανί , ξελύνεις τα σχοινιά σου
και σαν πουλιά στην κουπαστή στέκονται τα όνειρά σου.
Άφήνεις πίσω τη στεριά να πας σε ξένα μέρη
ποιος άφησε τη σιγουριά για κάτι που δεν ξέρει.

Μες στο λιμάνι δεν μπορώ, τον κόσμο τον φοβάμαι
χίλιες φορές στο πέλαγο, στο κύμα να κοιμάμαι.
Να κυνηγάω το άπιαστο στου ορίζοντα το τέρμα
γιατί η αλήθεια μου ζητάει να ζήσω μες στο ψέμα.

Αδειάζω απ’ τ’ αμπάρια μου τα λόγια των ανθρώπων
τα βάσανα και τους καημούς τόσων χαμένων κόπων.
Του ταξιδιού την ομορφιά κανεις δε στην χαρίζει
θέλει ψυχή να `χεις βαθιά, καρδιά που να δακρύζει.