Στην πλάτη τ’ άγριου καιρού
σαν μια σκιά χαρταετού
στριφογυρνάω
φυσάει βοριάς φυσάει νοτιάς
μια μ’ αγαπάς, μια με πετάς
κι εγώ πονάω.

Να `μουν πουλί να πέταγα
κι αστέρι εκεί ψηλά
να σε κοιτάω
παρά που έχω τέτοια καρδιά
αίμα να στάζει στη χαρά
που σ’ αγαπάω.

Στο βράχο πάνω της ζωής
ανέβηκα για να με δεις
να με γνωρίσεις
τους πέντε ανέμους έδεσα
στο άρμα τους σ’ ανέβασα
να σεργιανίσεις.

Τον ήλιο εφοβέρισα
τ’ αστέρια παραμέρισα
μη σε πλανέψουν
μην και σου κλέψουν την καρδιά
για τη δική σου ομορφιά
στη γη να πέσουν.