Σ'ακρωτήρι ξεχασμένο
μ’ έβγαλ’ η ζωή και μένω
κόντρα στον καιρό.
Από δω περνούν καράβια
και καϊκια παραγάδια
ρίχνουν στο νερό.

Φόβο έχουν οι ανθρώποι
απ’ του χωρισμού τ’ ακονι
μα εγώ έχω χαρά.
Θα `ρθω να σε συναντήσω
σαν τον κόσμο τούτο αφήσω
να σε βρω ξανά.

Πάει κι έρχεται ο χρόνος
κι αν για άλλους είμαι μόνος
δεν σ’ αλησμονώ.
Λίμνες γίνονται τα μάτια
και ακοίμητα τα βράδια
σαν σε θυμηθώ.

Φόβο έχουν οι ανθρώποι
στ’ αποχωρισμού τ’ αλώνι
μα εγώ έχω χαρά.
Τι κι αν δε γυρίζεις πίσω
θα `ρθω σαν τον κόσμο αφήσω
πλάι σου ξανά.