Όποιος τα φτερά ανοίξει
και πετάξει πιο ψηλά
δε θα βρει κλαδί ν αράξει
Όπως τ’ άλλα τα πουλιά.

Μα αν έχει ο μαύρος ουρανός
για συντροφιά τ αστέρια
έχω κι εγώ στη μοναξιά
τα δυο δικά μου χέρια.

Πούχεις τα μάτια χαμηλά
του έρωτα τη φόρα
μα και δυο πόδια δυνατά
της γης σαν έρθει η ώρα.

Μοναξιά κερνούν οι φίλοι
σαν τους πάρεις στα βαθειά
της ζωής το μονοπάτι
έναν έναν μας χωρά.

Όλα τα πρόσωπα Θεέ,
κι αυτά, κι εκείνα, κι άλλα
βάλ’ τα σαν τα χρυσόψαρα
μέσα στην ίδια γυάλα.

Και ρίξε τα στο πέλαγος
της Άγιας αγκαλιάς Σου
τόνα για τ΄άλλο πόνεσαν
για να βρουν τη χαρά Σου.

Μα αν έχει ο μαύρος ουρανός
για συντροφιά τ αστέρια
έχω κι εγώ στη μοναξιά
τα δυο δικά μου χέρια.

Πούχεις τα μάτια χαμηλά
του έρωτα τη φόρα
μα και δυο πόδια δυνατά
της γης σαν έρθει η ώρα.