Διαβολεμένα χρώματα τα σύννεφα στολίζουν,
πένθιμα νυχτολούλουδα στο χώμα αυτό ανθίζουν.
Σε γαλαρία απύθμενη μαύρου βυθού μοιραίου,
γαλάζιο φως σε ρούφηξε κάποιου τρελού ωραίου.

Δεν είναι οι ψυχές που φύγανε μακριά
δεν είναι οι ζωές που ίσως συνεχίσουν
είναι τα λόγια μας τ’ αγνά από μικρά παιδιά
αυτά που μας ενώνουν κι αυτά που μας χωρίζουν.

Μαρμαρωμένα βλέμματα τη θάλασσα πλανίζουν,
βίαια αγκαλιάσματα το σώμα σου στραγγίζουν.
Σε δειλινά ανεξίτηλα κόκκινου ήλιου αλήτη,
τα χρόνια σου σημάδεψαν στίχοι παλιού ξενύχτη.