Γερά της θλίψης τα πλοκάμια,
πάλι μου σφίγγουν τον λαιμό.
Της πίκρας τούτη η θηλιά δε χαλαρώνει.
Πάλι γραψίματα, σκισίματα.
Ξανά-μανά στιχάκια, διορθώματα.

Πάλι με ποίημα-δαδί στο χέρι,
στης ερημιάς το Κούγκι
παρανάλωμα.