Άνυδρο ποίημα

μ’ ένα παγούρι αδειανό
διασχίζω την έκτασή σου.

Σβησμένα χείλη, στεγνά,
λαρύγγι κόμπος διπλωμένος.

Στο βάθος, σαν φάρσα, λιμνούλα
– τρελαίνοντ’ οι αισθήσεις μου.

Καμία όαση

Μόνο μια πεταμένη λέξη,
κάκτος που επιμένει.