Εγώ μπροστά στη λάμπα στο τραπέζι, μπροστά στα βιβλία.
Εγώ μπροστά στο παράθυρο, μπροστά στη νύχτα.

Κοιτώ τη λάμπα, το τραπέζι, τα βιβλία, κοιτώ τη νύχτα.
Μακρινοί προβολείς, τα φώτα της πόλεως,
ο "Ήχος και Φως" της Ακρόπολης.

Ύστερα η νύχτα, τ’ αστέρια, η σκέψη μου διαλυόμενη,
που ξαναγυρνά πάνω απ’ τις πόλεις, πάνω απ’ τα δάση,
πάνω απ’ τις κούνιες των παιδιών, πάνω απ’ τα κρεβάτια
των συζύγων, πάνω απ’ τους στρατώνες και τις πυραυλικές
βάσεις – μετεωρισμός ξανά πάνω απ’ τη γη
που γυρίζει αργά, φιλάρεσκα,
λες για να την κινηματογραφήσω σ’ όλα τα πλάνα.

Μόνο που έχω εντελώς πια λησμονήσει
για ποια διαφημιστική αφίσα, για ποιον διάολο
κάθομαι και τα σκέφτομαι τώρα όλα αυτά.