Καλώς να `ρθεί σαν έρθ’ η στερνή ώρα
τα μάτια μου για πάντα να μου κλείσει,
κι όποτα να `ναι, ή τώρα ή αργήσει,
φτάνει να μην ερθεί σαν άγρια μπόρα.

Άνοιξη βέβαια να `ναι σαν και τώρα,
κι ακόμα μια γλυκιά γλυκούλα δύση,
κι έτσι να πάρει μια αύρα να φυσήσει,
και να πέσει η ψυχούλα η λευκοφόρα

σαν άνθι της μηλιάς κι όπου το βγάλει
η αγνή νεροσυρμή που ρέει αγάλι
σε δεντροκήπους μέσα και βραγιές.

Κι όπου το πάει, κι όπου ακόμα μείνει,
απ’ τις παλιές μονάχα τις φωνές
ν’ ακούει το χαίρε που θα κλαίει η Κρήνη.