Ψυχή φρουμάζει, κόκκινη ψυχή σαν αιμοστάτης!
Στρώμα ζητάει του ύπνου της τη μυροφόρα αγκάλη
κρίνου, που περιγύριζε με τ’ ανεφτέριασμα της,
κρίνου πόχει γι’ αυτήν κλειστά τ’ ανέσυρτά του κάλλη.

Τέτοιος και μες στη σιγαλιά της νύχτας της δροσάτης
σε Σε πετάει ολόψυχος κι ο λογισμός μου πάλι
μη σου ταράζει τα όνειρα; κι ίσως θαρρείς ο μπάτης
πως σου χαϊδεύει ανάλαφρα το ωραίο σου κεφάλι;
Θα σ’ ανανιώσει η φλόγα του στο πιο γλυκό σου βύθος,
που η μαγεμένη ξάπλωσε βράδια στο αγνό σου στήθος
κάτω απ’ τα πεύκα τα παλιά ή κάπου σ’ έρμο βράχο.

Κι αν κάτι μάθεις γύρω σου θερμά να φτερουγίζει,
- με ουδ’ όσον ήχο θ’ άκουες σαν ξένο αυτί βουΐζει, -
θα πεις το χέρι φέρνοντας στο μέτωπο: "Τι να `χω;"