Ο αγαπημένος μου παππούς
κοντά τριάντα χρόνια στο χώμα
έρχεται καμιά φορά στον ύπνο μου.
"Έτσι θα μ’ αφήσεις;" μου λέει απαρηγόρητος.
"Μόνο με αραιά κεριά και θύμησες θαμπές
και με κείνα τα λιγοστά σου αφηγήματα
δεν έχει χαΐρι.
Στείλε μου κανένα ουζάκι και λίγη λακέρδα
δυο βούκες παστουρμά, μια τζούρα ταραμοσαλάτα
και καμιά τράπουλα – ας είναι και λειψή.
Έτσι ξεροσφύρι δω χάμω
με τόσες παγωμένες ψυχές τριγύρω
πώς θα τον βγάλω κι αυτόν τον αιώνα;"

Πάω, του αγοράζω τα ζητούμενα
τα βάζω σε πιάτο βαθύ
και τα απιθώνω στο μνήμα του.