Πρώτα τίναξε σχολαστικά από πάνω της την άμμο
Ύστερα με τα δάχτυλα του δεξιού της χεριού
Πήρε τα χυτά, πυρόξανθα μαλλιά της
Που έφταναν μέχρι τη γυμνή της μέση
Τα έκανε φίδι, κορδόνι, σχοινί
Τα δίπλωσε δύο, τρεις, τέσσερις φορές
Και περιμετρικά του μικρού εξογκώματος που σχηματίστηκε
Ένα φτηνό, ολόμαυρο λαστιχάκι
Δύο, τρία, τέσσερα γυρίσματα
Τα μάζεψε κότσο

Το μαύρο έλαμψε στο κόκκινο σαν επανάσταση

Κι εγώ, μετέωρος και πεινασμένος,
Να κρέμομαι απ’ τις διχάλες των δαχτύλων της.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ) Η αμέσως προηγούμενη καταχώρησή μου με τον ίδιο τίτλο, θα πρέπει να διαγραφεί!