|
Στίχοι: Τέλος Άγρας
Μουσική: Αμελοποίητα
Σώπα! `Ώρες-ώρες, δεν ακούς, βαθιά απ’ το περβόλι;
Θρηνούν οι αγροτικοί θεοί την πράσινή τους σκόλη,
για είν’ οι φλογέρες που γλυκά λαλούν η μια στην άλλη;
(Στις στέρνες είναι η όψη σου, Χινόπωρο, και πάλι!)
Ωστόσο χτες -η ξαστεριά δε μ’ είχε ξεπλανέσει-
τον είδα: δρόμο γύρευε στων αμπελιών τη μέση:
το μαδημένο του έτρεμε στη ράχη το τομάρι,
κι εστάθη~ απάνω χάραζε καλόβουλο φεγγάρι.
Ξάφνω, τ’ αυτί έστησε μακριά, στην αύρα που διαβαίνει,
μ’ ακοή και μάτια μιαν ηχώ ζητώντας νεκρωμένη.
Ήταν η ώρα που η νυχτιά στην παγωνιά μουδιάζει.
Κι ευτύς τη σύριγγά του αρπάει, στα χείλη του τη βάζει...
Παράτονος, μα γλυκερός, μίσος πνιχτό στα γέλια,
ο ξωτικός σκοπός κακό φυσούσε από τ’ αμπέλια,
γοερός σκοπός, και σκόρπισεν άγνωρη ανατριχίλα...
Μα να χορέψουν σήκωσε τα πεθαμένα φύλλα!
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 735 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|