Φέρε μας, κάπελα, κρασί
κ’ έλα με μας να πιεις και συ.

Ήρθαμε τώρ’ απ’ τη δουλειά,
μ’ άδειο μυαλό κι άδεια κοιλιά,
μες το πιοτό να ξεχαστούμε.

(Ζωή που κάνουμε και μεις, μαρτύρια που τραβούμε!)

Φέρε μας ένα κατοστάρι
απ’ το στερνό σου γιοματάρι.

Κι αφού το πιούμε, στο λεφτό,
το δοκιμάζουμε κι αυτό
που μας το λες για φίνο πράμα.

(Ως πόσο πια να λιώνουμε στον πόνο και στο κλάμα;)

Φέρε μαρίδες για μεζέ
κ’ έλα να πιεις και συ, χαζέ!

Τι; Μας λυπάσαι τα λεφτά;
Δεν έχουμε κι άλλ’ απ’ αυτά,
που φτάνουν όσο για να πιούμε.

(Μα όπως κι αν είναι, δώσε μας πιοτό να ξεχαστούμε).