Κι όταν πλακώσουν αιφνιδίως στα μέρη μας
τίποτα μεγαλόσχημοι κριτικοί του λεκανοπεδίου,
σα γυρολόγοι πραματευτάδες
που ήρθαν να πουλήσουνε στις χωριανές
μασούρια, δαχτυλήθρες και βελόνες,
τρέχουν αλαφιασμένοι οι λογοτέχνες της πόλης
να δώσουν το "παρών", τα διαπιστευτήριά του,
να καταθέσουν τις νέες τους εκδόσεις,
ελπίζοντας σε μια σημειωσούλα, σ’ ένα τίποτα,
σε κάποια στήλη κυριακάτικης φυλλάδας

υπογράφουν πάντα με ιδιαίτερη εκτίμηση και εγκαρδίως,
κοψομεσιάζονται, τους κάνουν τεμενάδες,
οι άλλοι παίρνουνε τ’ αντίτυπα τάχαμου αδιάφορα,
τα ρίχνουνε μισή ματιά,
επιφυλάσσονται
και φεύγουν

έτσι, με κάτι τέτοια,
στομώνεται ο Μινώταυρος της ματαιοδοξίας μας,
έτσι ελπίζουμε στο θαύμα και στην πλατιά αναγνώριση
κι ύστερα ξανά-μανά παράπονα και γκρίνιες
και αποσιώπησης σενάρια φανταστικά
– εμετικές μικρότητες, ολότελα ασύμβατες
με πνεύμα και δημιουργία.