Της Πούλιας γέρν’ από ψηλά το εφτάδιπλο τ’ αστέρι
ξύπνα, Ροδόπη – τ’ αυγινό δροσόπαγο τινάζει
του ύπνου τ’ αποκάρωμα. Ξύπνα, κι ασπρογαλιάζει
Θαμπός ακόμη περουζές το γλυκοχαραμέρι.

Ρόδα και ρόδα ο ξανθός ο Ήλιος θα σου φέρει
σαν την αγάπη του παλιά, πιο νέα απ’ το χαλάζι,
εμπρόβαλε, και με φιλί στο μέτωπο σου βάζει
στεφάνια δρόσοστάλαγα το ερωτικό του χέρι.

Νύχτα στα ποροφάραγγα ακόμα βασιλεύει,
τα σγουρά δάση, οι λαγκαδιές δε βλέπουν ήλιου αχτίδα
και ο Στρυμών χαμόσυρτος στα πόδια της ζαλεύει.

Μα η Ροδόπη ξέφωτη στυλώνει την κορφή της
μεσουρανίς, και πάνω της – ωσάν δροσοσταλίδα
σε φύλλα ρόδου – ο στερνός γυαλίζει Αποσπερίτης.