Δε θα `ρθουν τα τραγούδια μου για σένα
σαν έφηβοι ωραίοι, στεφανωμένοι
με ανθόκλαδο αγριλιάς και μεθυσμένοι
από τα πλήθη τα ξεφρενιασμένα

των σταδίων. Δειλά, ταπεινωμένα,
θα σου μιλά η ψυχή τους η θλιμμένη,
σα μιας γυναίκας που άλλο δεν της μένει
παρά να κλαίει σε πόδια αγαπημένα.

Ξεχνώ μπροστά σου κάθε περηφάνια
κι η συντριβή μου είναι χωρίς μετάνοια,
έστω κι αν ξεχαστούν τα δάκρυά μου.

Κι αν δε σου φέρνω στέμμα και πορφύρα
στα πόδια σου, τα εξαίσια σκορπά μύρα,
σα λήκυθος που ράγισε, η καρδιά μου.