Από καιρό σε πρόσμενε η ψυχή μου,
μ’ αλίμονο! δεν ήρθες με του Απρίλη
τα λουλούδια στην όψη σου, καλή μου.

Σε κάποιου φθινοπώρου χλωμό δείλι,
σε μένα ξαφνικά σ’ έστειλε η μοίρα,
με ανέκφραστο παράπονο στα χείλη.

Μα λέξη από το στόμα σου δεν πήρα,
η σιωπή σου πιο υπέροχα μιλούσε,
σαν το στερνό το ρόδο, που τα μύρα

τα τελευταία σκορπώντας, φυλλορροούσε
βουβό τ’ άσπρα του πέταλα, σα χιόνια.
Κι η ψυχή σου απαράλλαχτα πονούσε

σαν τα καταδιωγμένα χελιδόνια
που φεύγοντας στα ξένα έχουν αφήσει
έρημες τις φωλιές τους στα μπαλκόνια...

Μα ευλογητή η ψυχή, που, αφού γνωρίσει
τον πόνο το βαθύ της ειμαρμένης,
μ’ ανώτερη αυτεπίγνωση, σιωπήσει.

Κι εσύ με τον καημό ξενιτεμένης
του άθλιου κόσμου, αμίλητη αδελφή μου,
ήρθες σε μένα, κι ω, άμποτε να μένεις,
ευγενική κι υπέροχη, καλή μου.