Σε καλώ κι εσύ φεύγεις σαν σκέψη αποδημητική
κρατώντας στο ράμφος σου τη νοσταλγία και το άρωμα
του ατέλειωτου νόστου.

Απογειώνομαι στο μαύρο υγρό λιβάδι
κρεμασμένος πάνω από τους φουσκωμένους ουρανούς.
Η εικόνα σου ξαναγίνεται πλευρό
και στο παράθυρο δε μένει πια
παρά ένας σκελετός που φωσφορίζει.