Έτσι που ολοένα μιλάς,
τα λόγια σου δένουν γύρω μου φωτεινούς κύκλους.
Όσο απλώνω τα χέρια, τυλίγομαι σ’ αόρατο δίχτυ.

Όταν σωπαίνεις, είσαι πια ανυπεράσπιστη
μια ευωδιά σάρκας απλώνεται, τα ρούχα
γλιστρούν στο πάτωμα, τα χείλη τρέμουν και ριγούν.

Όμως την ώρα εκείνη φυτρώνουν στο κορμί σου
δυο κάτασπρα φτερά και σ’ ανυψώνουν.