Νεφελοκόβ’ η συννεφιά κι’ ήλιος χρυσός προβάλλει,
σκορπάει την άχνη που’ κρυβε του ερωτεμένου κόσμου
τα τόσα τα γητέματα, τα τόσα χλωρά κάλλη
ήμουν τυφλή κι’ ανέβλεψα, τυφλή και σε ηύρα, φως μου.

Περίσσια, Αγάπη, η χάρη σου, κι’ η δύναμη μεγάλη,
στην αβασίλευτη ομορφιά π’ ανάστησες εμπρός μου,
σ’ αυτήν π’ ανοίγεις τη θερμή κι ερωτικήν αγκάλη,
σφαλώ τα μάτια κι’ άθελα με ρίχτει ο λογισμός μου.

Ας έλθει ο Χάρος! Σε ξανθούς κι’ αζάρωτους κροτάφους
το κρύσταλλο του δάχτυλο ν’ αγγίζει τώρα πρέπει,
που να βαστάει τ’ όνειρο βαθιά και μες τους τάφους.

Γιατί με πόνο, στα βαριά τα χρόνια, δίχως πόθο,
δίχως αγάπη, ασπρόμαλλη ο νους γριά με βλέπει
σε σταχτοπαίπαλη γωνιά σ’ ανέμη εμπρός να κλώθω.