Mπρόβαλε μέρα λιβανή κι ονειροξεδιαλύτρα
να διώξεις τα ισκιώματα του ύπνου από κοντά μου
μπρόβαλε μέρα, κοίμισε την υπνοφαντασιά μου,
που ενώ κοιμούμαι ξαγρυπνά η νυχτοπαρωρίτρα.

Γιατί νεκρούς, γιατί χλωμούς σαν μαραμένα κίτρα,
μες στα παράξενα πολύ και άγρια πολύ όνειρά μου,
είδα και τους πενήντα γιους του παλαιού Πριάμου
και την Eκάβη επάνω τους βουβή μοιρολογήτρα.

Δάκρυ δεν είχε στο στεγνό γεροντικό της μάτι
και ―μόσχον αξεθύμαστο― τον πόνο της εκράτει
μέσα στα στήθια της κλειστόν απ’ τους παλιούς τους χρόνους.

Mα εσύ, καρδιά μου, πέτρινη για τα δικά σου πάθη,
δάκρυα αρχινάς στον ύπνο σου να χύνεις γι’ άλλου πόνους
σαν σταλαχτίτες του γκρεμνού απ’ της σπηλιάς τα βάθη!