Πάντοτε ήταν βαθύ και σκοτεινό,
τυφλό σαν τα βαρέλια του μούστου.
Είχε όμως μια μυρωδιά κάθε που σήμαιναν
Χριστούγεννα και Πάσχα. Όταν ο πατέρας
κατέβαινε με τα αδρά μουστάκια
και τα τραγούδια ανέβαιναν κοπαδιαστά.

Ύστερα τρύπωσε ο φόβος δίπλα στα βαρέλια,
γέμισε οιμωγές και κλάμα το υπόγειο,
ωσότου απάγγιασε μέσα στις φλόγες.

Τώρα μένει μια τρύπα που ολοένα βαθαίνει.