Το ανάστημά σου πια δε θα προβαίνει
στο δρόμο της ζωής να λέει ποια σμίλη
την ποίηση του κορμιού είχε σκαλισμένη;
Μήτε η δροσάτη νιότη σου θα στείλει

τον όμορφό της θρίαμβο να μένει
μέσ’ στην ψυχή σαν θύμηση του Απρίλη.
Δε θα φανούν πια οι πόθοι αλαφιασμένοι
στ’ αγνά τα μάτια και στ’ αγνά τα χείλη.

Τώρα ίσκιος ή χαριτωμένη εικόνα,
και θύμηση το ανάγλυφο, που τόσο
ταίριαζε σε μετόπη Παρθενώνα.

Και πόσο η νιότη σε ζητάει μαντεύω...
Μα εγώ που της ψυχής σου είχα τη δρόσο,
την πιο γλυκιά αδερφούλα μου γυρεύω.