Γλυκιά μικρούλα, δεν την καρτερούσες
την ξελογιάστρα Άνοιξη, μα νάτη.
Σε βρήκε βυθισμένη ως μελετούσες,
σκυμμένη στα βιβλία, μ’ έγνοιες γιομάτη.

Σκάρωνες ζωγραφιές, τραγούδια, εζούσες
κυνηγώντας τις ρίμες με γινάτι.
Ξαφνικά σκορπίστηκαν γύρω οι μούσες
κι άστραψε το που ποθούσες κάτι.

Τίποτ’ απ’ όλα αυτά δε λες σ’ εμένα
κι όμως μες στην ματιά σου τα τσακώνω
και τα διαβάζω ξάστερα, ένα ένα.

Στο τέλος σου ξεγύμνωσα τον πόνο
και σου `πα: "Πώς να μείνουνε κρυμμένα
σα γούρμασαν τα φρούτα απά στον κλώνο;"